به گزارش سرویس ورزشی «گیل نویس» ، پیوستن بازیکنان بین دو تیم رقیب در لیگ های معتبر حرفه ای دنیا هم کم هزینه نبوده و نیست، تصمیمی که سایه حاشیه های آن با گذشت بیست سال هنوز هم گریبان گیر فیگو و لوئیز انریکه است. لیگ برتر ما هرچند نام حرفه ای را یدک می‌کشد، شماره پیراهن ها به لاتین حک شده و برنامه ریزی مسابقات منظم و قانون مدار شده است ولی حساسیت های سرخابی ها پس از نیم قرن فروکش نکرده است. هیجانی که باعث شد در سالهای پیش از انقلاب شکوهمند اسلامی نیز از داوران سرشناس خارجی برای داربی استفاده شود.
مرور سرگذشت یاغی های سرخابی صرفا تلخ و ناگوار است. مرحوم مهرداد اولادی آنقدر شهامت داشت که بارها و بارها اذعان کرد که کاش به تیم رقیب نمی رفت. علی انصاریان و کاویانپور در روزهای قحطی ستاره تنها نور امید سکوهای سرخ بودند و پس از اینکه از سوی آری هان هلندی در لیست مازاد قرار گرفتند هر یک راهی جدا در پیش گرفتند. کاویانپور خانه نشینی را به بودن در سطح اول فوتبال به قیمت بی وفایی به پرسپولیس ترجیح داد ولی انصاریان به استقلال رفت و وصله ناجور شد ،علی انصاریان در استقلال به سان بچه یتیمی در غربت بود و غم و اندوه چهره اش با پیراهن آبی فراموش شدنی نیست. سامورایی آن روزهای پرسپولیس خودش کرک و پر خودش را ریخت. سرگذشت نامجومطلق ، هاشمی نسب و نیکبخت واحدی ، آشوبی هم خوشایند نبود و نشد و پس از سالها به جای اول خود بازگشتند.
رامین رضائیان باید با مشاوره بزرگان بخت خود را سرنگون نکند. او که علیرغم فراز و نشیب در پرسپولیس همواره در لیست کی روش بوده باید تصمیم هوشمندانه بگیرد تا روند رو رشدش ادامه داشته باشد و قطعا این بزرگترین و مهمترین تصمیم زندگی اش است. تبعات تصمیم او برای انتخاب باشگاه بعدی اش در تمام طول عمر با او خواهد بود و صرفا سرنوشت حرفه ای او نخواهد بود.
انتهای پیام / خبرآنلاین
